Thuiskomen in een huis waar ik nog nooit geweest ben

Vandaag zijn we aangekomen – thuisgekomen.

Het was een angstige en wonderlijke reis. Eerst via Duitsland en Polen naar Belarus en door naar Smolensk. Of althans, als de grens open was geweest voor Europeanen. Maar dat was ie niet; – die grens is alleen open voor EEU-ingezetenen (Eurasian Economic Union). Dus terug en naar Letland en door naar Estland.

Een vriendelijke man – achteraf een engel, – waarschuwde ons niet vanuit Letland de grens over te gaan; daar is men onvriendelijk en kan de wachttijd meer dan drie dagen zijn. Beter via Estland, waar je online een tijdslot kan boeken. Dat kost ook drie dagen, maar dan kan je in een hotel in een stad wachten. En als stad raadde hij Daugavpils aan. En hij had gelijk: een erg prettige stad met veel goede restaurants!

De grensovergang duurde na onze tijdslot nog steeds meer dan 24 uur, en de Esten schilderden een erg somber beeld (dat we waarschijnlijk terug gestuurd zouden worden). Maar eigenlijk hebben we alleen maar vriendelijke Russen aangetroffen en een tweede engel (een douane monteur) die Engels sprak (pun intended). Hij kon alles aan de douanebeambten uitleggen. Om tien uur gingen we de grens over en vonden nog een prima open restaurant.